بسیاری از زوجهای جوان به دلیل عدم آشنایی و در پاره ای از موارد نبود آگاهی کافی درباره نحوه برخورد با روابط عاطفی و زناشویی بین همسران ، با مشکلاتی مواجه هستند، که متاسفانه این مشکلات در برخی از موارد تبدیل به بحران های خانوادگی می گرد که آثار آن در معضلاتی همچون افزایش آمار طلاق در جامعه ، تنوع طلبی جنسی و…. قابل مشاهده می باشد . این مطلب با هدف پیش گیری از ایجاد این گونه مشکلات و با احترام به حریم خانواده ، جهت افزایش دانایی زوجهای جوان و کمک به بهبود واستحکام روابط همسران اقدام ارائه میشود.
یک تحقیق جدید نشان داد که زوج هایی که برای برقراری رابطه جنسی تا زمان ازدواج خود صبر می کنند، بعدها رضایت ارتباطی و جنسی بالاتری نسبت به آنهایی که نزدیکی جنسی را قبل از ازدواجشان تجربه می کنند، دارند.اطلاعات مربوط به این تحقیق که در طول دو سال بر روی ۲۰۳۵ زوج متاهل انجام گرفت در مجله روانشناسی خانوادگی در ایالات متحده امریکا به چاپ رسید . در این تحقیق، شرکت کنندگان علاوه بر سوالاتی درمورد سطح رضایت و ارتباط به این سوال نیز پاسخ دادند: «ازچه زمان در این رابطه، ارتباط جنسی را آغاز کردید؟»محققان این تحقیق دریافتند که زوج هایی که تا زمان ازدواجشان برای ایجاد رابطه جنسی صبر کرده بودند، ۲۲ درصد ثبات ارتباطی، ۲۰ درصد رضایت ارتباطی، ۱۵ درصد کیفیت ارتباط جنسی و ۱۲ درصد گفتگو و ارتباط کلامی بهتر و بالاتری را گزارش داده بودند.یکی از محققین این مطالعه می گوید، «سعی ما این نیست که بگوییم هر زوجی که قبل از ازدواج نزدیکی جنسی برقرار می کنند، رابطه شان با شکست مواجه می شود. اما کاملاً از نتیجه تحقیقمان مطمئن هستیم و می دانیم که این مسئله تغییر زیادی در ارتباط ایجاد می کند. کسانیکه می خواهند صمیمیتشان را در رابطه بیشتر کنند حتماً باید این را در نظر داشته باشند.»البته به گفته این محققان، بسیاری از جوانان تصور می کنند بدون داشتن تجربه جنسی با طرف مقابل، رسمی کردن رابطه شان ریسک بزرگی خواهد بود. یکی از این محققین می گوید، «نظرات مختلفی درمورد اینکه چه مدت تا نزدیک کردن رابطه دو طرف باید صبر شود یااینکه اصلاً انجام آن درست است یا نه وجود دارد. به دلیل ما تصمیم گرفتیم در این مورد تحقیق کنیم».او می گوید تحقیق آنها توانسته است اطلاعات لازم درمورد تاثیر زمان و تکرار نزدیکی جنسی بر رابطه ها را فراهم آورد. به گفته این محقق، اگر رابطه جنسی قبل از تعهد و رسمی شدن رابطه ایجاد شود، می تواند موجب بروز سردرگمی و گرفتار شدن زودرس در رابطه شود. درحالیکه محدود کردن رابطه جنسی در ارتباط شفافیت بیشتری برای دو طرف می آورد زیرا عمل جسمی موجب تعهد عمیق تر می شود.این تحقیق بحث مذهبی را نیز وارد جریان می کند، به این معنا که باوجود سطح مذهبی بودن افراد، فایده صبر کردن برای ایجاد رابطه جنسی یکسان خواهد بود.جامعه شناسی که این تحقیق را مطالعه کرده بود، درمورد یافته های آن اینطور نظر می دهد:
«زوج هایی که ماه عسل را زود شروع می کنند–یعنی رابطه جنسی را قبل از ازدواج با هم تجربه می کنند–وقتی نوبت به کیفیاتی که موجب ثبات و قابل اتکا بودن ارتباط می شود می رسد، متوجه می شوند که ارتباطشان رشد نیافته است.»
اگر زوجی قبل از ازدواج، ارتباط جنسی را شروع کردند، بد نیست که دست نگه داشته و رابطه خود را ارزیابی کنند تا مطمئن شوند همه چیز متعادل و درست است.
یک مسئله که باید حتماً ارزیابی کنند این است که این مسئله–ارتباط جنسی–تا چه میزان بر رابطه آنها غالب و چیره شده است. آیا به ارتباط کلامی و سایر فاکتورهای رابطه هم فضای پیشرفت داده شده است؟ آیا چیزی فراتر از جذابیت جنسی بین دو طرف وجود دارد؟ اگر زوجی واقعاً می خواهد ارتباط قوی و باثباتی داشته باشد، باید این سوالات را از خود بپرسند.رابطه جنسی اهمیت زیادی دارد اما دو نفر باید بتوانند با هم حرف بزنند، اهداف مشترکی در زندگی داشته باشند و بتوانند با موانع زندگی در کنار هم مقابله کنند، نه اینکه فقط تفریح و لذت را تجربه کنند.
تجربه نگارنده سایت این مطلب را هم بر این تحقیق میافزاید در ضمن در صورتیکه، افراد با پختگی و درایت وارد یک رابطه شده باشند و تفاهم فکری و فیزیکی با عنصر صداقت با هم داشته باشند و قصد زندگی مشترک در آنها روشن و بدون ابهامات کلی باشد میتوانند قبل ازدواج قطعی، در خصوص ویژگیهای جنسی هم کنجکاو باشند و تناسب آن را هم با هم بسنجند تا این عنصر مهم در آینده مانع بزرگ ارتباط انسانی و معنوی زوجین نگردد که البته با توجه به فضای فرهنگی و مذهبی کشور، این توصیه قابل اجرا نیست و باید با مراجعه به روانپزشک یا روانشناس حاذق، با تست های شخصیتی و سوالاتی در این خصوص، کلیات این قضیه و احتمال متناسب بودن آن در افراد تعیین گردد.