ملاک های تشخیصی اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده Disinhibited Social Engagement Disorder

A. الگوی رفتاری که به موجب آن کودک بطور فعال به بزرگسال ناآشنا نزدیک می شود و با آنها تعامل می کند و حداقل دو مورد زیر را آشکار می سازد:
1. کاهش یا فقدان خودداری در نزدیک شدن به بزرگسالان ناآشنا وتعامل کردن با آنها.
2. رفتار کلامی یا جسمانی بیش از حد خودمانی (که با محدودیت هایی که از لحاظ فرهنگی تأیید شده و متناسب با سن باشد، هماهنگ نیست).
3. کاهش یا فقدان سرزدن مجدد به مراقبت کننده بزرگسال بعد از دور شدن، حتی در محیط های ناآشنا.
4. تمایل به فرار کردن با بزرگسالی ناآشنا با کمترین یا هیچ تردید.
B. رفتارها در ملاک a به تکانشگری محدود نمی شوند (همچون در اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی) بلکه رفتار بازداری نشده اجتماعی را شامل می شوند.
C. کودک الگوی مراقبت ناکافی مفرط را تجربه کرده که با حداقل یکی از مواد زیر ثابت می شود:
1. غفلت یا محرومیت اجتماعی به شکل برآورده نشدن مداوم نیازهای هیجانی اساسی برای تسلی، تحریک و محبت توسط بزرگسالان مراقبت کننده
2. تغییرات مکرر مراقبت کنندگان اصلی که فرصت تشکیل دادن دلبستگی های با ثبات را محدود می کنند (مثل تغییرات مکرر در مراقبت توسط والدین رضاعی)
3. بزرگ شدن در محیط های غیر عادی که فرصت برقرار کردن دلبستگی های انتخابی را شدیدا محدود می کنند (مثل موسساتی که نسبت بالای کودک – به مراقبت کننده دارند).
D. فرض شده که مراقبت در ملاک c مسبب رفتار آشفته د رملاک a است (مثلا اختلالات در ملاک a بعد از فقدان مراقبت کافی در ملاک c شروع می شوند).
E. کودک سن رشدی حداقل 9 ماهه دارد.
مشخص كنيد اگر:
مداوم: اين اختلال بيش از ١٢ ماه ادامه داشته است.
شدت كنونى را مشخص كنيد
اختلال آميختگى اجتماعى بازدارى نشده هنگامى به صورت شديد مشخص مى شود كه كودك تمام نشانه هاى اين اختلال را آشكار سازد به طورى كه هر نشانه در سطح نسبتا بالايى آشكار شود.